වීදුරු.....දියමන්ති.....

තනිකමක් දැනුනු මොහොතක

පියවර එසෙව්වා ඈතට

සොයමින් මගක් මිදෙන්නට

තනිකමින් පෙළන ගත සිත

පියවර මනිමින් එකින් එක

ඇදෙද්දී වෙරළේ විඳිමින් රළ පහස

නතර උනා පය,නැහැ සිත

දිළිහෙන මිණි කැටයක් ළඟ

ඇහිඳ ගත්තා දෝතින්ම

බැලුවා හිත පිරෙන තුරු හදවතින්ම

දැනුනත් මැණිකක් නොවෙන්නට හැකි බව

හිත කීවේම නෑ අත්හරින්නට

සැක හැර දැනගන්නට

ඇසුවා දුටු හැමගෙන් හිත සනහාගන්නට

කීවා හැමෝම

ඔව් වටින මැණිකක්...

දැනුනා අඩුවක් හිතට

බැලුවා වරක්, දෙවරක් නෙවෙයි

තවත් වරක් සැක හැරගන්නට

හැඟුනා රැවටුනු බව වීදුරු කැබැල්ලකට

තැබුවා වෙරළ ඉම නොයන ලෙස සයුරට ගසාගෙන

ඇවිද ගියා ඉදිරියට

පෙනුනත් නෙක පැහැ, හැඩ මිණි කැට

කීවා සිත එපා ආයෙත් රැවටෙන්නට

දුටුවා දිලිහෙන මැණිකක් එක්වරම

කීවා සිත බලන්නට ගෙන දෑතට

පිස දමා දුහුවිලි කිලිටි වසා සිටි සිත

විපරම් කලා නොවෙන්නට වරදක් නැවත

දැනුනා දෑතට බරැති බව

දිස්නයක් වැඩියෙන් මැණිකකට

වැඩිවිය හදේ ගැස්මද නොවූ ලෙස පෙර

මැණිකක් නෙවෙයි

දියමන්තියක් හිමිවිය...

අවැසි නෑ සැක හැර දැනගන්නට

දැනෙනවා හදට ලැබුනේ දුලබ දියමන්තියක් වග

තබාගත්තා සුරැකිව

හදවත ළඟටම කර

සහතිකයි එය අන්සතු නොවන බව

ගැහෙනා තුරු මගේ

හදවත...